اينست دنيا كه بتو گفتم هيچ شكى نيست كه نژاد و شخصيت و مسير او به جانبى است كه شنيدى چون آن را شناختم رها كردم و فهميدم كه حقيقت چيست اگر مايلى برايت توضيح بدهم وضع آخرت را كه آن شى‏ء واقعى است آماده شنيدن باش مطالبى خواهى شنيد كه سابقا در باره اشياء نشنيده.

پادشاه در جواب او فقط گفت دروغ ميگوئى چيزى را كشف نكرده‏اى و جز بدبختى و رنج محصولى ندارى از مملكت من خارج شو كه تو فاسد و مفسدى.

در همان ايام پس از ياس و نااميدى طولانى كه از داشتن پسر داشت پسرى براى پادشاه متولد شد كه بسيار زيبا و خوش چهره بود. شاه بقدرى از اين جريان خوشحال بود كه از شادى نزديك بود قالب تهى كند. او مى‏پنداشت كه بتها اين پسر را باو بخشيده‏اند. تمام قدرت مالى خزانه خود را در بت‏خانه‏ها مصرف نمود و يك سال دستور داد بمردم غذا بدهند و آن پسر را يوذاسف ناميد، ستاره‏شناسان را جمع كرد و طالع او را تحقيق نمود گفتند اين پسر بمقامى بسيار ارجمند ميرسد كه احدى در هند بمقام او نخواهد رسيد همه دانشمندان و منجمين در اين نظر اتفاق داشتند. مگر يك نفر از دانشمندان كه مدعى بود اين موقعيت و مقام مربوط بآخرت است و اين پسر پيشوا و رهبرى دينى و معنوى خواهد شد زيرا شخصيت و مقامى كه در او مى‏بينم ارتباط بمقامهاى دنيا ندارد شبيه موقعيتهاى آخرت است سخن اين دانشمند چنان بر دل شاه مؤثر افتاد كه تمام شادى و سرورش را از بين برد بخصوص كه اين منجم از تمام ستاره‏شناسان بيشتر مورد اعتماد و راستگوتر و داناتر بود. يك شهر را پادشاه باو اختصاص داد و دايه و شيرده مخصوص و نگهبان و مامورين خاص جهت حفاظت و نگهدارى او آماده كرد بآنها دستور داد سخن از مرگ و آخرت و اندوه و مرض و فنا بميان نياورند، تا مبادا زبانشان باين حرفها عادت كند. و بكلى فراموش از اين حرفها نمايند. مخصوصا تاكيد كرد وقتى پسرش‏

بالغ شد سخنى بزبان نياورند كه موجب ترس و هراس او باشد تا مبادا اين حرفها او را متوجه دين و عبادت كند و كاملا مراعات نمايند و مراقب يك ديگر در اين امور باشند. اين پيش‏آمد بيشتر پادشاه را نسبت به متدينين بدبين و كينه‏توز كرد از ترس اينكه فرزندش در اين راه بيافتد.

پادشاه وزيرى داشت كه تمام امور مملكت را اداره مينمود و اهل خيانت و دروغ و پنهان كارى نبود و هرگز تمايلات خويش را بر صلاح مملكت و شاه مقدم نمى‏داشت و كوتاهى و تقصيرى در اين رابطه نمى‏كرد در ضمن اين وزير مردى خوش اخلاق و زبان‏آور و نيكوكار بود كه مردم او را دوست ميداشتند فقط اطرافيان شاه بودند كه باو حسد مى‏ورزيدند و موقعيت وزير براى آنها گران بود و نميتوانستند او را تحمل كنند.

روزى پادشاه بهمراه همان وزير براى شكار از شهر خارج شد…………